सरकार सडक बाटै भोकको विष्फोट हुदैछ !

काठमाण्डौ – कम्तीमा बेलुकी ल्याएर गोठमा हुल्ने थारा गाई गोरुहरुलाई समेत विहानीपख लिएर चरनको लागी हरियाली डाँडाकाडामा पेट भर्नको लागी छोडेर आईन्छ । तर मान्छेको अथवा भनौं नेपाली जनताको त त्यो भन्दा पनि दुर्गती भएको छ । न चर्न जानै पाउँछ न त सरकारले घाँस काटेर गोठमै पुर्याउछ ।

काम काज विहिन हुँदै विस्तारै अव त दिमाग विहिनै हुने वेला आयो तर सरकार भने आफ्नै भरण पोषणमा मात्रै व्यस्त छ । यति लामो समय सम्म गोठमा भोकभोकै हुलेका गाई गोरुझै जनतालाई हुल्दैमा कोरोना मुक्तहुने भए विगत ६ महिना देखी गोठमै त छन् सरकार किन गएन कारोना ? किन फैलियो भुसको आगो झै दिनका दिन ? लकडाउन र त्यसपछिको निषेधाज्ञाले विषेश गरि शहरी भेगमा भोकमरीको खतरा बढेको छ । दैनिक ज्यालादारी गर्नेहरु मारमा परेका छन् ।

कोठाभाडामा बस्नेहरु न त भाडा तिर्न सक्ने अवस्थामा छन् न त दुई छाक टार्न सक्ने अवस्थामा छन् । साच्किै सम्झिंदा विरक्त लागेर आउँछ । हाम्रो देशमा पनि सरकार छ र भन्न मन लाग्छ ? कस्तो खाले सरकार हो कस्तो किसिमको रणनिती हो खै ? जनताको रुवावासी चलेको कहिले देख्ने हो अव सडकमै उत्रिनुपर्ने हो की ? सहरमा जति पनि मान्छे भेट्यो हरेकको एउटै प्रश्न रहेको छ ।

अव के गर्ने, के खाने, कसरी बाँच्ने, रोगले भन्दा भोकले मरिने भयो , न त जवाफ दिन सकिन्छ नत समस्या समाधान गर्न सकिन्छ । काम गरेर खान्छु भन्दा पनि नदिने सरकार केही राहत दे न त भन्दा पनि नदिने सरकार मरे मर तर घर भित्रै बस मात्रै यतिको नारा छ सरकार संग ।  रत्न पार्कको खुल्ला सडकमा थुचुक्क बसेर निन्यारो अनुहार लगाएर लस्करै बसेकाहरु, गौरीघाट किनारामा चर्को घाममा एक गाँस पाईन्छ की भन्दै कुरी रहनेहरुलाई सरकार भन्ने कस्तो हुन्छ र के गर्छ भन्ने पनि थाहा छैन । खै काहाँ छ सरकार भन्छन् एक पटक सडकमा आएर त हेर सरकार जनताको वेहाल भएको छ ।

लाखांै जनता मरेका देशहरुमा पनि जनता बन्दी भएका छैनन् । तर नेपालमा महिनौ महिना घरमै बन्दी बन्नुपर्दा जेल भन्दा चर्को यातना भोग्नुपरेको छ । रोजगार, कलकारखाना, विद्यालय, सिनेमाहल, कार्यक्रम, व्यापार, व्यसाय चौपट हुँदा घरमा बस्ने बालबालिका देखी गृहणी सम्म सबै बहुलाउन थालेका छन् ।

काममा समय व्यतित गरेर थोरै समय घरलाई दिंदा जति सुमधुर सम्बन्ध हुन्थ्यो २४ घण्टा घरमै बस्दा र हातमुख जोर्ने अवस्था नहुँदा पारिवारिक कलह र मनमुटावले चर्को रुप लिदै भयानक घटनाहरु निम्तीन थालेका छन् । जति मान्छे कोरोनाले मरे त्यो भन्दा सयौं गुणा बढी मान्छे आत्महत्या गरेर मरेको तथ्यांक पनि सरकारले नै निकालेको हो । यस्तो भयावह रुप लिँदा पनि कानमा तेल हालेर बस्ने ? आफ्नो मात्रै डर होकी जनताको पनि चिन्ता छ ?
यातायात व्यवसायीहरुले लाखांैको नोक्सानी भोगेका छन् कैयौं बसगाडीका चालक सहचालकहरुले रोजगारी गुमाए, ट्राभल एजेन्सीहरु टाट पल्टिए, होटेल व्यवसाय र सिनेमाहलका लगानीकर्ताहरु ऋणको भारिमा फसे, करोडौको बैँकको ऋणहरु लिएर सिनेमा बनाउने सिनेमाकर्मीहरु सडकमै आए, निजी शैक्षिक संस्थामा कार्यरत लाखौं शिक्षकहरुले रोजगारी गुमाए ।

पर्यटन व्यवसायीहरु पुर्पुरोमा हात राख्दै बेचैनको निन्द्रामा छन् । विभिन्न कलकारखाना, उद्योग धन्दाहरुमा कार्यरत मजदुरहरुले रोजगारी गुमाए । सानो देखी ठुलो ओहदाका मान्छेहरु डुवेका छन् । तर सबै भन्दा मारमा निम्न वर्गका परेको छ ।

उसले खानकै लागी लडाई गर्नु परेको छ । घरको आय स्थिती डामाडोल हुदा मानसिक रुपमै रोगी हुन थालेका छन् । सामाजिक सुरक्षालाई ध्यानमा राखेर सरकारले नयाँ विकल्प खोज्नै पर्छ अव । होईन भने जनता अव आफै सडकमा उत्रिने छन् । जनताले उत्रिनुपरेपछि के के सम्म हुन्छ यो सरकारलाई थाहै होला । यत्तिका महिना जेलमा राखे झै बन्दी बनाउने सरकारले विकल्प सोच्नुपर्दैन? सत्ताको खेलमै मात्र रुमल्लीने होईन अव अर्को विकल्प नसोचेर सुखै छैन ।

कोरोना माहामारिको रोकथामका साथै मानसिक रुपमा जनतामा परेको माहामारिको लागी पनि विकल्प खोज्नै पछ । होईन भने यी सडक र गल्लीहरुमा देखीने निरास अनुहारहरुले भोली उग्ररुप लिन सक्छ । अवस्था यति भयावह भइसक्यो कि अव यसले कुनै पनि वेला पनि विष्फोटको रुप लिनसक्छ । समयमै यतातिर पनि सरकारको ध्यान जाओस्

पावर न्यूज राष्ट्रिय मासिक पत्रिकाबाट साभार