Thursday 28th March 2024

    चितवनमा बिभिन्न मनोरञ्जनात्मक कार्यक्रम सहित ‘होली विशेष २०८०’भव्यरुपमा सम्पन्न    सन्तोषको स्वरमा ‘हे मातृभूमि तिम्रा हामी सबै पुजारी …’ (भिडियोसहित)    ‘जुनियर मिस्टर एण्ड मिस इटहरी’को दोश्रो संस्करणको उपाधि विजेता बने बस्नेत र लुइँटेल    उपप्रधानमन्त्री लामिछानेले भने, ‘महाजात्रा हेरिरहँदा ऊर्जा महसुस गरेँ’    ११ औं म्यूजिक खबर म्यूजिक अवार्डको मनोनयन सार्वजनिक

कथा संग्रह मोह

Sunday, January 22, 2017 National Power

दायित्व वाङ्मय प्रतिष्ठान, नेपालले हालसालै (पहिलो संस्करण ः २०७३)प्रकाशनमा ल्याएको सुन्दर खड्का द्वारा लिखित कथासङ्ग्रह ‘‘मोह’’ मा समावेश भएको पहिलो कथा । 

सदाझँै आज उजेली गाई बाख्रा चराउन वनमा गएकी छिन् । हिजो अस्तिको भन्दा चाँडै भएर होला उसका अरू दौँतरीहरू त्यहाँ आइपुगेका हुँदैनन् । वनमा एक्लै हुँदा अफ्ठ्यारो मान्छे—उजेली । गोठाला साथीहरू आउने बाटो एकोहोरो हेरिरहन्छे । त्यसैमा पर क्षितिजबाट एक हुल केटाकेटीहरू सकिनसकी पिठ्युँमा झोला बोकेर आइरहेका देखिन्छन् । आठदेखि सोह«–सत्र वर्षका देखिने ती केटाकेटीहरू आ–आफ्नै सुरमा त्यही वनको बाटो भएर स्कूल जाँदैं गरेको देखेकी उजेलीले मन खिन्न पारेर मनमनै कुराहरू खेलाउन थाल्छिन् । आफू सोह« वर्ष पार गर्न लाग्दा पनि एक पाइलासम्म स्कूलमा टेक्न नपाएकोमा दुःखी हुन्छिन् । हेर, यिनीहरूले जस्तै स्कूलमा पढ्न पाएको भए म पनि त धेरै पढेर ठूलो मान्छे भई गाउँ र समाजलाई केही न केही योगदान पु¥याउन सक्थँे होला नि ! यस्तै कुराहरू सोचिरहँदा उजेलीले गोठाला साथीहरू आपूm नजिकै आउँदासमेत पत्तै पाइनन् ।

एई उजेली ! के भयो ? किन यसरी टोलाएर बसेकी ? यसरी यस्तो हालतमा फेरि हिजोअस्तिको भन्दा छिटो आइछेस् तँ – एकै सासमा प्रश्नहरू ओइरिन्छन् जुनेलीका । गोठाला साथीहरूमध्येकी प्यारी साथी जुनेलीका यस्ता प्रश्नहरूले आपूmलाई जिस्काएको जस्तो महसुस गर्दै जिस्काइलो पाराले कुरा गर्न शुरू गर्छे —उजेली ।

उजेली तेरो घरमा आज निकै चहलपहल देखिन्छ नि । तँलाई केही पनि थाहा छैन कि क्या हो ? फेरि हिजोअस्तिको भन्दा छिट्टै गोठालो आइछेस् र आमाले केही भन्नुभएको छैन ? जुनेलीले भनी ।
हैन, आमालाई सोधेर नै गोठालो आएकी थिएँ । अहँ, आउने बेलामा पनि केही भन्नुभएन । बरु अलि न्याउरो अनुहार लगाएको जस्तो देखिनुहुन्थ्यो—उजेलीले एकै सासमा भनी ।

त्यस दिन पल्लागाउँका नरहरि बाजे छोरा शिवहरिलाई लिएर उजेलीलाई हेर्न आएका थिए । बाजे गाउँकै धनीमध्येका एक थिए । जग्गा जमीन प्रशस्त थियो तर सन्तानको नाममा शिवहरि एक्लै थिए । छोराले उजेलीलाई मन पराएमा त्यसै दिन बिहेको छिनोफानो गर्ने सोचमा थिए बाजे । नाम अनुसारकै गोरी, देख्दैमा राम्री, सर्लक्क मिलेको जिउडाल भएकी उजेलीलाई देख्ने जो कोहीले मन पराउने खालकी थिइन् । बाजेको सोचेकै भयो । शिवहरिले उजेलीलाई एकै नजरमा मन पराए । बिहेको कुरो छिनियो । टीकाटालो भयो । बिहेको मिति तोकियो । सुदिनमा शिवहरि र उजेलीको विवाह धुमधामसँग भयो ।

नरहरि बाजे गाउँका एक असल व्यक्ति थिए । सर्वगुण सम्पन्न बाजे समाजसेवी र इमान्दारिता उनको पर्यायवाची थियो । गाउँ समाजको हित हुने कार्यमा अरूभन्दा अगाडि हुन्थे । उनीप्रति सबैको नजर राम्रै थियो । बाजे गाउँ समाजमा जसरी व्यवहार गर्दथे, त्यसरी नै घरमा पनि कसैलाई मर्का हुने काम गर्दैनथे । छोराबुहारी आफ्नो अमूल्य सम्पत्ति हुन्, हेरविचार पु¥याउन सक्यो भने भविष्यमा यिनीहरू नैे आफ्नोे बुढेसकालको सहारा हुन्छन् भन्ने कुरामा विश्वास गर्दथे ।
उजेली पनि कम्तिकी दयालु थिइनन्, हरपल सासुससुरासहित सम्पूर्ण परिवारकै चिन्तामा रहन्थिन् । सबै परिवारमा माया थियो, ममता थियो, प्यार थियो, सद्भाव थियो, विश्वास थियो र आत्मीयता थियो । रहँदा बस्दा छ वर्ष बितिसकेछ । यसैबीच उजेली दुईवटा छोराको आमा भइसकेकी थिइन् । उजेलीका श्रीमान्ले काठमाडौंमा एक जना साथीसँगको साझेदारमा घरेलु उद्योगको लागि आवश्यक समानहरूको आयातनिर्यातको मौसमी व्यापार गर्ने हिसाबले एउटा अफिस खोलेका हुन्छन् । आपूm काठमाडौंंमा रहे तापनि आत्मा गाउँमै छुटेको भान हुन्थ्यो—शिवहरिको, किनकि जन्म दिने आमाबाबु गाउँमै थिए । त्यसैले त उनले त्यो मौसमी व्यापार गर्ने अफिस रोजेका थिए । व्यापारबाट मनग्गे आम्दानी भइरहेको थियो । खेतीपातीको आयस्ता र छोराको व्यापारको आम्दानीले गर्दा गाउँमा बाजेको सम्पत्ति बढ्दै गएको थियो । मानसम्मान बढ्दै थियो ।

शिवहरि व्यापारको सिलसिलामा कहिलेकाहिँ महिनौं दिन सहरमै हुन्थे भने कहिलेकाहिँ महिनौँसम्म घरमै बस्दथे । यसले गर्दा नै उनले बाबु, आमा, श्रीमती र छोराहरूको हेरचारमा ध्यान पु¥याउन सकेका थिए । घर परिवारको माया, ममता, हाँसो खुसीभन्दा अरू ठूलो हुँदैन भन्ने मान्यता राख्दथे । त्यसैले उनी श्रवणकुमारले भैmँ आमाबाबुको स्याहारसुसारमा धेरै मन लगाउने गर्दथे । परिवारका सबै सदस्यहरूलाई आपूmलाई भन्दा बढी माया गर्दथे । सामाजिक कार्यमा समेत त्यत्तिकै खटिन्थे । आफ्नी अर्धाङ्गिनीलाई कुनै कमी नहोस् भनेर आपूm सजग रहन्थे । छोराहरू पनि हुर्कंदैं थिए । जेठो छोरो स्कूल जाने भइसकेको थियो । उसलाई गाउँकै हाईस्कूलमा भर्ना गरिदिएका थिए । उसकोे पढाइ पनि राम्रै थियो । सानो छोराले पनि आमाको दूध खान छोडिसकेकोले दुई चार दिन घरमै छाडेर कतै जान उजेलीलाई रोकतोक थिएन ।

एक दिन उजेलीले श्रीमान् घर आएको मौका छोपी आपूmमा पशुपतिनाथको दर्शन गर्ने, सोही मौकामा श्रीमान्को अफिसको बारेमा बुझ्ने र त्यसको साथसाथै काठमाडौं सहर घुम्ने रहर रहेको कुरा व्यक्त गरिन् । श्रीमतीको इच्छाबमोजिम शिवहरिले पनि सबै कुराको आवश्यक व्यवस्था गरी बुबाआमाको अनुमति लिएर उजेलीलाई लिएर काठमाडौँ लागे । त्यसो त आमाबुबालाई यसअघि नै उनले काठमाडौँ घुमाइसकेका थिए ।

आहा ! सहर कति रमाइलो रहेछ– मानिसका हुलहरू निस्फिक्रीसँग कसैको प्रवाह नगरी आ–आफ्नोे गन्तव्यमा हिंडिरहेका । फराकिला सडकमा सवारी साधनहरूको घुइँचो । ठाउँठाउँमा ठूलाठूला चौबाटाहरू । सडकको दुवै किनारामा सिपाहीझैँ लहरै उभिएका ठूलाठूला भवनहरू । जताततै झिलिमिली उज्यालोले गर्दा सहरलाई सुन्दर बनाएको आदि रमाइला दृश्यहरू हेर्दाहेर्दै उजेली श्रीमान्सँगै डेरामा पुग्छिन् । लामो बसको यात्राले गर्दा थकित भएका उनीहरू होटलबाट खाना मगाएर कोठामै खान्छन् । त्यस दिन बाहिर निस्किँदैनन् ।

क्रमशः ……